بررسی فیلم: اما

فارغ از دوره آزار دهنده این عنوان ، با وجود این ، این فیلم لذت بخش است.
ویژگی های تمرکز
    
اقتباس های بی شماری از Emma جین آستین در طول سال ها وجود داشته است: نسخه 1996 با گوینت پالترو و همچنین مینی مینی های PBS وجود داشت و البته Clueless فوق العاده نیز وجود داشت که یک بروزرسانی مبتکرانه قرن نوزدهم بود. رمان. آنچه وجود ندارد نسخه موسیقی این کتاب است. این هنوز صادق است اما این آخرین اقتباس — توسط کارگردان پاییز د وایلد ، که دندانهایش را به خاطر موسیقی های فلورانس و ماشین و بک ، بر روی فیلم های موسیقی خرد کرد ، بسیار نزدیک است.

از همان اولین صحنه ها ، این فیلم مانند یک موزیکال به نظر می رسد. شخصیت ها - غالباً خادمان ثروتمند و مستهجن Emma Woodhouse (آنا تیلور-جوی) و پدر مضحک او آقای وودهاوس (بیل نگی) که از درون قاب خارج می شوند ، می چرخند ، می چرخند و می چرخانند و با دقت منظومه می روند. لباس های دقیق و دقیق ، یک دسته واقعی از مرواریدهای رنگی پاستیل و جلیقه های گل و بوت های شاداب و همچنین امتیاز بازیگوش موتسارت و موسیقی دوره ای دورهمی به جلوه کلی می بخشد.

این فیلم ، بیش از هر اقتباس از یک رمان جین آوستین که من تاکنون دیده ام ، به شدت به تصاویر وابسته است. فراتر از جهت هنری که کاملاً وسواس داشته باشد - در بالای تصویر زمینه زینتی ، ماکارون های دلپذیر و ریز چهار شخصیتی که می خورند و تنظیمات جدول برای مرگ ، شخصیت ها گاهی اوقات در واقع با شاخه ها مطابقت دارند - همه نوع نگاه ناگفته وجود دارد. . در آستین ، البته ، همیشه کنار و نگاه وجود دارد - برخی پر از اشتیاق ، برخی پر از انزجار و سرگرمی یا دلهره. دی وایلد هم به دلیل اثر طنز و هم برای رمانتیک ، این موارد را مثبت می کند. (با بازی نیگی آقای وودهاوس مبهم قطعاً به علت طنز کمک می کند.)

هر اقتباسی از Emma به مهارت های بازیگر نقش اصلی خود وابسته است ، که باید به یک تنگ و باریک حرکت کند: Emma پناه گرفته است اما فکر می کند دنیوی است. او خودخواه است ، اما فکر می کند سخاوتمند است. او وسواس دارد زندگی زندگی دیگران را برطرف سازد زیرا هیچگاه ذوق ، خوشبختی و احساس برتری او مختل نشده است. به طور خلاصه ، او یک بی حوصله است ، اما فردی خوب و معقول است ، که تصوری ندارد که مداخله او می تواند بسیار مخرب باشد. و تیلور-جوی با پوست کمرنگ ، لاله های لاله و چشم هایی به اندازه شخصیت انیمه ، او را کاملاً کالیبره می کند. ما ظلم های بی دقتی او را می بینیم اما همه او را دوست داریم ، زیرا احساس خوب بودن ذاتی او ، تمایل او برای ساختن دنیا به همان اندازه زیبا و راحت است. دوست خانواده جورج نایتلی (جانی فلین) نیز خوبی های او را حس می کند. او با او سرگرم شده است ، اما به معنای واقعی کلمه او تنها کسی است که او را به چالش می کشد. (در واقع ، این انتقاد برجسته اوست که باعث می شود اولین لحظه شک و تردید در زندگی وی در واقع بی ثبات کننده و تغییر دهنده زندگی باشد.) سرانجام ، او می فهمد که عاشق او است.

صحنه فوق العاده ای وجود دارد که سرانجام به نایتلی می رسد که احساسات او نسبت به اما عاشقانه است. او در خارج از توپ گیر می کند - همیشه یک توپ وجود دارد و به تاریکی خیره می شود ، خیره می شود. رو به راست می چرخد. اما نشسته است ، در یک کالسکه مستقر است. آنها چشمان را قفل می کنند ، در مورد صحبت کردن. سپس با یک ضربه ، اسبها لاک می کنند. همه چیز در آنجاست: عاشقانه ، شوخ طبعی ، تأخیر بدی از رضایت.

اما (بله ، من می ترسم دوره بخشی از عنوان باشد) یک oxymoron شگفت انگیز را بیرون می کشد: این یک شیرینی اساسی است. تقریباً در هر دقیقه از آن لذت می برم.